Voor de onwetende buitenstaander leek er weinig aan de hand te zijn, maar de twee redacteuren van de Polderkoerier wisten wel beter; Wam Polanen, de burgemeester van Sas was uit zijn hum. Zijn lichaamstaal had hem verraden. Met een mok koffie in de hand beende hij driftig door zijn werkkamer, nu eens zijn stem verheffend en dan weer bijna fluisterend, precies zoals hij het in de Opleiding had geleerd.
"Om eerlijk te zijn was ik vorige week niet zo heel blij met jullie berichtgeving over het Villapark. Het kan toch niet zo zijn dat de kleine krantjes hun eigen gemeente gaan demoniseren?", zei de burgemeester. Het klonk eerder als een dreigement dan als een vraag. De beide redacteuren keken eerst elkaar, en daarna de burgemeester niet-begrijpend aan.
"Oké, ik zal het nog één keer uitleggen", vervolgde de burgemeester. "Jullie bestaan bij gratie van de mededelingen die wij in de Polderkoerier publiceren. Daar betalen wij jullie voor. Het zou toch jammer zijn als die bron van inkomsten opeens zou wegvallen, of niet soms?" Polanen liet een stilte vallen. "Maar neem me niet kwalijk heren, mijn telefoon gaat. Ik wens u een prettige dag verder."
Het kwartje was gevallen. Het Villapark zou er van nu af aan piekfijn bijliggen, ook in de Polderkoerier.
 |
| Het Villapark ligt er weer piekfijn bij (blz. 2) (foto: drs. Werner de Woerd) |
Terwijl ze de deur achter zich sloten vingen de beide journalisten nog net een flard op van het gesprek dat burgemeester Polanen door de telefoon voerde.
"En dat uitgerekend morgen, of all places? Laat onmiddellijk alle straatnaamborden weghalen van de dijk. Twitter maar dat er hier helemaal geen feest is, ik herhaal, géén feest! En zeg tegen brigadier Wout dat hij een beetje in de buurt blijft."
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen :
Een reactie posten